Ik was 22 jaar en woonde net samen toen een vriendin mij attendeerde op een artikel dat ging over HSP (Hoog sensitief persoon). Ik wist niet wat ik las. Alle kenmerken of  wat er beschreven werd leek wel over mij te gaan. Het voelde alsof er een puzzel in elkaar viel.
Als kind heb ik mij niet altijd begrepen. Moest snel huilen, ook als ik een compliment kreeg of als iets mij raakte. Als wij op verjaardag waren geweest was ik altijd snel moe. Ik kwam heel boos of geïrriteerd uit school wat ik thuis eruit gooide. Ik kon feilloos de sfeer in een groep aanvoelen, of voelen waar ik mij niet bij prettig voelde, of dat een persoon niet helemaal eerlijk en oprecht over kwam.
Ik kreeg vaak te horen dat ik gevoelig was, en dat ik daarom snel huilde. Natuurlijk een makkelijk mikpunt voor een Pester, wat mij nog onzekerder maakte.
Ook was ik altijd veel aan het piekeren: Hoe kwam ik over?, wat denkt een ander over mij? Etc. En dan die eeuwige perfectionisme die ik had…
In zekere zin accepteerde ik dat ik zo was, maar achteraf is het voor mij wel een hele struggle geweest. Hoewel ik er niet van houd om iedereen maar een stempel te geven of in een hokje te stoppen, voelde dit voor mij wel als een verademing. Er waren meer mensen die de dezelfde ervaringen hadden!
Toen ging ik mij inlezen en kwam er achter dat ik het als een kwaliteit kon gaan inzetten en door goed voor mijzelf te zorgen ik veel “belemmeringen”  voor kan zijn.
Mijn perfectionisme heeft mij ver gebracht, ik ben leergierig en wil andere nu helpen vanuit mijn eigen ervaring, empathie en opleiding. Nu weet ik hoe belangrijk het is om te ont- prikkelen en dit te herkennen

Liefs Sylvia

BLOGS

Als kindercoach bied ik hulp aan kinderen, tieners en hun ouders als er een vraag is over de opvoeding, het gedrag of de ontwikkeling. Het is een praktische, laagdrempelige en kortdurende vorm van hulp. Ik bied eerst een kennismaking aan om te zien of er wel echt een klik is tussen jullie en mij. Het kind moet zich op zijn/haar gemak voelen maar ook jij als ouder moet je goed voelen. Zodat we echt samen aan de slag kunnen.

Je mag niet denken aan een roze olifant…. Wat doe je, je denkt aan een roze olifant.

Ook werkt dit zo bij kinderen. Je zegt: “niet doen” of “je mag niet..” en vaak doen kinderen het dan toch.
Zo werd ik mij laatst bewust bij onze zoon van ruim 1,5 jaar. Het is een bewegelijk ventje dat graag aan het ontdekken is. Hij haalt de schroevendraaier uit de la, pakt de schaar, plakband, stiften, of de mixer met scherpe schroef uit de kast. Zo hoorde ik mijzelf de hele dag zeggen: “ niet doen” “hou eens op” “dat mag niet”. Het kost mij veel energie.
Dat moet anders dacht ik. Ik heb geleerd juist te benoemen welk gedrag ik wel zou willen zien i.p.v. wat ik niet zou willen zien. Het gekke is dat ik dit bij andere kinderen wel goed kan, maar bij mijn eigen kinderen dit dus lastiger vind, en mij bewust ben dat ik langere tijd in deze situatie zit, en niet voor even.

De volgende dag nam ik de proef op de som, maar vond het nog lastiger dan ik had gedacht. Al snel merkte ik op dat ik zei: “Hou eens op” of “dat mag niet” waarop ik mij gelijk corrigeerde naar: “Deze schroevendraaier is van mama, met deze schroevendraaier (van plastic) mag jij spelen.”

Na 2 dagen zag ik duidelijk verandering, ik zag dat hij veel minder snel boos/gefrustreerd werd, en kwam zelfs minder in onze la. Zo ging ik ook al van te voren vragen: “Waar is jou gereedschapskist?” Die hij vervolgens blij ging zoeken en mee ging spelen. Ik voelde mij zelf ook veel energieker omdat ik hem positief benaderde en wij zo samen veel meer gezelligere dagen kregen.

Hoewel ik soms als moeder ook gewoon moe of snel geprikkeld ben, komt zo af en toe toch die roze olifant weer aanzetten! 😉

Liefs Sylvia