Als moeder en/of vader ken je je kind het beste. Zo af en toe komt er bij mij zo’n moederinstinct of onderbuikgevoel naar boven.

Ik kan het dan niet goed beschrijven maar iets in mij zegt dat het niet “ok” is.

Zo ook bij onze zoon. Hij had  3 dagen keelontsteking, koorts, aften in zijn mond en begon dus bij de 4e dag veel te kwijlen, huilde zonder tranen, at niks en wilde nauwelijks drinken. Wij besloten de huisartsenpost te bellen(het was zaterdag) en wij mochten met hem langskomen. Het scheen influenza of terwijl “de griep” te zijn, hij moest vanzelf uit zieken en wij konden hem een zetpil geven en 3x maal daags ibropufen met een spuitje in de holte van zijn wang.
Vervolgens ging het met Noud alleen maar slechter: hij had droge luiers en hij sliep veel  en dronk 1 beker in 24 uur. We probeerde hem op allerlei manieren vocht te geven, maar tevergeefs. Toch maar weer de huisartsenpost gebeld en we konden gelijk langskomen, wij zijn doorgestuurd naar de spoedeisende hulp in het ziekenhuis. Hier werd Noud onderzocht maar liet het niet toe.
 Omdat ze met 3 man het hadden geprobeerd concludeerde ze dat hij “te sterk was” en hij naar huis mocht om uit te zieken.

Op dinsdag zei mijn moedergevoel het is genoeg geweest, hij is 6 dagen ziek, als hij liep viel hij om. Ik had rechtstreeks naar het ziekenhuis gebeld en later door de kinderarts die hem zondags had gezien teruggebeld. Zij zei dat hij maar moest uitzieken en het nog niet “erg” genoeg was, ik zette door en zei dat mijn moedergevoel zei dat het mijn kind niet meer was en dat hij vocht moest krijgen. Normaal vertrouw ik op de kunde van ieder zijn vak, maar mijn moedergevoel was zo sterk.

Wij mochten komen en telefonisch zei ze nog wel dat het op het randje was dat hij opgenomen zou worden, omdat hij “te sterk” was.
 In het ziekenhuis werd er een sonde bij Noud aangebracht. Eerst verkeerd geplaatst door zijn longetjes dus het moest opnieuw (mijn moederhart deed zeer) toen de hele nacht vocht gekregen via de sonde. De volgende dag was hij nog steeds niet opgeknapt en verklaarde de arts en de verpleegsters dat hij toch wel erg ziek was, omdat vrijwel de meeste kinderen hier meteen van op zouden knappen.

Hij bleef nog een nacht en kreeg sondevoeding om wat aan te sterken. Daarna zeiden ze dat ze niks meer voor ons konden doen en ging hij met 39 graden koorts mee naar huis. Het duurde een aantal weken voor hij er echt weer bovenop was. Ik ben zo blij dat ik naar mijn onderbuik/moeder gevoel heb geluisterd en voor hem gestreden heb, want zo voelde dat echt voor mij.

En blijkt maar weer wat een ander ook zegt, jij kent je kind het allerbeste en weet je vaak onbewust heel goed wat je kind nodig heeft.

Liefs Sylvia